จงพอใจในสิ่งที่เราเป็นอยู่

            แม้นมิได้เป็นดอกกุหลาบหอม    ก็จงยอมเป็นแต่เพียงลดาขาว

แม้นมิได้เป็นจันทร์อันสกาว                    จงเป็นดาวดวงแจ่มแอร่มตา

            แม้นมิได้เกิดเป็นหงส์ทะนงศักดิ์  ก็จงรักเป็นโนรีที่หรรษา

แม้นมิได้เป็นน้ำแม่คงคา                         จงเป็นธาราใสที่ไหลเย็น

            แม้นมิได้เป็นมหาหิมาลัย            จงพอใจจอมปลวกที่แลเห็น

แม้นมิได้เป็นวันพระจันทร์เพ็ญ                ก็จงเป็นวันแรมที่แจ่มจาง

            แม้นมิได้เป็นกวีที่ดีเลิศ               จงประเสริฐในความคิดที่กว้างขวาง

แม้นมิได้เป็นนุชสุดสำอาง                      จงเป็นนางที่มิใช่ไร้ความดี

           อันจะเป็นสิ่งใดนั้นไม่แปลก         ย่อมผิดแผกเปลี่ยนกลายหลายวิถี

ถือสันโดษบำเพ็ญให้เด่นดี                     ในสิ่งที่เราเป็นเช่นนั้นเอย...

           บทกลอนนี้ชอบมากท่องจำมาตั้งแต่เมื่อสมัยเรียนประมาณ มศ.2  เมื่อประมาณปี

พ.ศ. 2518  (37 ปีที่แล้ว)  จำชื่อผู้แต่งไม่ได้แล้วต้องขออภัยด้วย เป็นบทกลอนไพเราะมาก

ในความคิดของตัวเองน่ะ คนอื่นชอบหรือเปล่าไม่รู้  เป็นการเปรียบให้เราพอใจในสิ่งที่เราเป็นอยู่

ไม่ใฝ่สูงจนเกินไป จึงขอนำมาให้เพื่อน ๆ วงแชร์ลองอ่านดูค่ะ...