กลอนธรรมะจากท่านพุทธทาสภิกขุ

พยายามหาเวลามาลงเล่นบ้าง ว่าจะ ว่าจะ อยู่ตั้งแต่เดือนที่แล้ว จนกระทั่งวันนี้ มีโอกาสได้มาทดลองของจริงซะที แต่ก็มีความกังวลใจอยู่บ้าง กลัวว่าจะเขียนผิดเขียนถูก เลือกเรื่องมาเก็บรวบรวมไว้ตั้งหลายเรื่อง แต่ก็ยังไม่ได้มาลงสักที บังเอิญวันนี้นั่ง ๆ แล้วหันไปเห็นบทกลอนของท่านพุทธทาสภิกขุเข้าก็เลยเอามาลงดีกว่า แบบว่าเอาเรื่องง่าย ๆ ก่อนแล้วกัน มือสมัครเล่นคงไม่มีใครถือสานะค่ะ เพราะปกติก็ชอบอ่านหนังสือของท่านพุทธทาสภิกขุอยู่บ่อย ๆ แล้ว และได้มีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่สวนโมกขพลาราม ประมาณ 2 หรือ 3 ครั้ง (หากจำไม่ผิด เพราะมันเป็นกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วค่ะ) ก็ได้แต่อ่านค่ะ ไม่ได้ถือปฏิบัติตามคำสอนของท่าน เพราะกิเลสบางสิ่งบางอย่างในตัวของตัวเองมันมีมากเกินกว่าที่จะนำมาถือปฏิบัติได้ หากทำได้ตามที่ท่านสอนสั่ง ตอนนี้คงบรรลุไปแล้วกระมัง คำสอนหรือบทกลอนของท่านจะเน้นหนักในเรื่องสัจจะธรรมของชีวิตของคนเรา ไม่ต้องไปยึดติดอะไรให้มาก ขนาดตัวของเราเอง ร่างกายของเราเอง ยังไม่ได้เป็นของเราเองเลย สอนให้เราปล่อยวางอย่าไปยึดติดกับมัน ความโลภ ความเห็นแก่ตัวของเรา บางครั้งบางคราวตัวเราเองยังบังคับจิตใจของเราเองไม่ได้ เพราะความอยากมีอยากได้ เป็นกิเลสตัวสำคัญเลยที่เดียวที่ทำให้เกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมา หากเขียนอะไรผิดพลาดไปบ้างหรือเขียนไม่ได้เรื่องล่ะก็ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ ติชมและเสนอข้อคิดเห็นได้เต็มที่นะค่ะ เพื่อจะได้นำมาปรับปรุงตัวค่ะ โปรดเสนอมาเยอะ ๆ นะ เพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนบทความในครั้งต่อไป แต่บทความนี้เน้นเฉพาะบทกลอนของท่านพุทธทาสภิกขุนะค่ะ เอาล่ะจะเริ่มร่ายบทกลอนกันแล้วนะค่ะ (อ้างอิงจากการจัดทำปฏิทินของธรรมทานมูลนิธิ)

 ครรลอง ของ ความควร

     มัวแต่กลัว    ก็ไม่มี    ที่ทำถูก

แถมมีคน     จูงจมูก     ไถลถลำ

ที่กล้าเกิน    ก็บิ่นบ้า       หาบาปกรรม

รีบรู้ทำ     ให้ถูกครอง    ของความควร!

     ถ้าฐานะ      ตกอยู่กลาง    หว่างเขาควาย

 ยิ่งใกล้ตาย      ทุกประตู      รู้สอบสวน

ไม่อ่อนแอ          ไม่ผลามผลี        มีขบวน-

ให้ถูกถ้วน        รอบคอบ      ระบอบงาน,

     ที่ตัวเล็ก      เหมือนเด็ก      ถูกขี่ข่ม

ต้องดูน้ำ            ดูลม           ไปทุกด้าน

ที่ตัวใหญ่         โกยกำไร          ทุกฐานการณ์

(ทั้งคนพาล  และบัณฑิต   รีบคิดดู) ฯ

รีบคิดอ่าน         เสียใหม่          ให้ถูกควรฯ