การสร้างตนไม่ให้แพ้

แพ้ในที่นี้ไม่ใช่แพ้การต่อสู้ แต่เป็นแพ้ความสามารถที่คนอื่นทำได้ แต่เราทำไม่ได้

ตามธรรมชาติทุกคนเรียนรู้ได้ สร้างความสามารถได้ด้วยการลงมือทำ ฝึกฝน ทำให้ดีมีความชำนาญขึ้น และแต่ละคนยังมีความสามารถส่วนตนที่มีดีเฉพาะตน เพียงแต่ต้องพัฒนานำมาใช้ด้วยตนเอง

บางคนมีความสามารถในทางพูดดี พูดจูงใจคน มีน้ำเสียงดี มีความสามารถพูดสร้างความบันเทิง การร้องเพลง การเล่นเกม ฯลฯ

ทุกคนที่เข้าเรียนทำให้อ่านออก เขียนได้ ที่สามารถนำไปศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมด้วยตนเองได้

ทุกคนฝึกความสามารถได้ด้วยการลงมือทำ จากทำไม่ได้เป็นทำได้ และทำให้ดีขึ้นด้วยกระบวนการพัฒนาคือทำให้ดีขึ้นเอง เรียนจากคนอื่น ใช้ระบบ เทคโนโลยีเข้าช่วย

จะเห็นว่า ทุกคนเรียนรู้ได้ พัฒนาความสามารถได้ สร้างความเป็นตัวตนมีเอกลักษณ์ได้ หากไม่หนีการเรียนรู้ ไม่สู้ ไม่ลงมือทำ ไม่นำความสามารถส่วนตนมาใช้ ก็เป็นผู้แพ้ แพ้ที่ทำไม่ได้ในสิ่งที่ใคร ๆ ทำได้ แพ้ที่ไม่รู้จักนำสิ่งดี ๆ ของตนมาพัฒนาปรับใช้

ไม่อยากแพ้ ต้องเรียนรู้ ทั้งหาความรู้ เรียนเอง เรียนลัดด้วยดูและจำจากคนอื่น โดยเฉพาะเรียนรู้จักตนเองว่ามีความสามารถอะไรดี พัฒนานำมาใช้ที่เป็นเอกลักษณ์ของตนที่ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร

การใช้ให้ได้ดีต้องตรวจผลที่ได้ทำและทำได้ ไม่ใช่ที่คิดว่าดีและคิดว่าต้องดีเหมือนกันทุกครั้ง ต้องตรวจต้องปรับเป็นครั้ง ๆ ไปเพราะทุกคน ทุกอย่าง ทุกสถานการณ์มีความต่างกัน ผู้ปรับเข้าได้พอดีคือคนทำ อย่ารอให้ใครปรับจนกว่าคนนั้นจะอยากได้จริงจนปรับมาหาเอง เช่น คนอยากกินอาหารที่อร่อยและอยากกินก็เดินทางไปร้านอาหารนั้นเอง อยากดูการแสดงนั้นก็หาทาง ยอมจ่าย ยอมใช้เวลาหาทางไปเอง

ดังนั้น ต้องไม่ยอมแพ้จึงไม่แพ้และเป็นผู้ชนะในความเป็นตัวเอง