คุณภาพการศึกษา : ภาพจริงกับภาพประเมิน

ประเทศไทยได้ออกกฎหมายบังคับให้มีการประเมินคุณภาพการศึกษา ทั้งภายนอก ภายใน กันมาประมาณ 20 ปี

ผลการประเมินส่วนใหญ่ก็ผ่าน ทั้งดี ดีมาก กันมากมาย

แต่ภาพจริง ผู้ปกครองไม่เคยดู ไม่เคยเชื่อผลการประเมิน จึงมีการส่งลูกหลานเรียน พิเศษ ติวกัน สำหรับผู้ที่มีความพร้อม มีการไปแย่งสมัครเรียนโรงเรียนที่เชื่อว่าเป็นโรงเรียนดี มีคุณภาพที่จะพาลูกหลานให้มีอนาคตที่ดี รวมทั้งยอมจ่ายเงินมากมาย

ยังมีโรงเรียนที่ขาดแคลนครูเพราะไม่มีค่าจ้าง ยังมีครูที่ทำงานแล้วไม่ได้ค่าจ้าง ยังมีโรงเรียนที่ขาดความพร้อมอุปกรณ์การเรียน ฯลฯ ที่แสดงถึงภาพที่การศึกษาไม่มีคุณภาพ

การประกันคุณภาพการศึกษา ยังเป็นการทำตามระบบที่ขาดจิตวิญญาณ คืออยากให้ทำอะไรก็ทำ ระบบก็ยุ่งยาก สร้างสรรค์เองไม่ได้ ต้องทำตามตัวชี้วัด ชี้โบสถ์ เสียค่าทำ เสียค่าประเมิน เสียเวลาทำระบบกันมากมาย ที่เป็นเหมือนการจัดกิจกรรม การจัดฉาก ที่ไม่ได้นำสู่การสร้างคุณภาพจริง อาจารย์ผู้สอนถูกนำให้ใส่ใจภารกิจอื่นที่เป็นผลประโยชน์ส่วนตนและตัวชี้วัด มากกว่าการสอนคน พัฒนาผู้เรียน

การพัฒนาการศึกษาต้องแก้ภาพจริงให้ได้ จัดความพร้อมให้ทุกเรียนโดยเฉพาะผู้สอนที่จูงให้คนที่มีคุณภาพไปสอน ดีกว่าใช้งบประมาณมากมายจัดฉากทำการประเมินคุณภาพที่ประกันคุณภาพไม่ได้ ตามความเป็นจริงที่เห็น เพราะคนทำคุณภาพจริงไม่มีทางเลือกทางออก คุณภาพจึงยังด้อยกว่าเดิม เพราะต้องเสียเวลาทำระบบประกันคุณภาพ จนไม่มีเวลาทำคุณภาพคือการจัดการศึกษาจริง

ตราบใดที่การศึกษาไม่มีคุณภาพ คนก็ไม่สามารถแข่งขันได้