พูดจาภาษา M ^[C]

                   นักศึกษาปัจจุบันนี้เค้ามีวิถีชีวิตที่ต่างออกไปจากสมัยที่เรายังเป็นนักศึกษา  แต่ก่อนสมัยเรา เรียนเสร็จถ้าไม่ทำกิจกรรม ก็จับกลุ่มนั่งคุยกันตามม้านั่ง หรือไม่ก็เข้าห้องสมุด แล้วก็กลับบ้าน โทรศัพท์ก็มีแต่โทรศัพท์บ้านซึ่งก็ไว้คุยเรื่องราวที่จำเป็นกัน หรือคุยเล่นบ้าง แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่

                   แต่สมัยนี้ นศ.มีทั้งมือถือที่สามารถคุยกันได้ตลอดเวลา  และนอกจากมือถือแล้ว นศ. ยังมีนี่เลย..เอ็มเอสเอ็น.. ไว้คุยกันได้ตลอดเวลาที่ on

                    Kon1Kon ก็ได้ยินได้ฟังเรื่อง chat กันทางเน็ตนี่มาพักใหญ่แล้ว (รู้ว่ามีคน chat กันจนเป็นแฟนกันข้ามโลกก็มี) แต่ก็ไม่เคยสนใจจริงจัง มาช่วงหลังได้ยินพวกซี่ซี่ (advisee) คุยกันบ่อยๆ ว่าชอบคุยกันทางเอ็ม ก็ยังแกล้งแหย่ๆ นักศึกษาว่า มัวแต่แช็ทระวังจะไม่ได้ทำงานนะ  แต่ความที่ได้ยินเค้าพูดกันบ่อยๆ จนเราก็เริ่มรู้สึกว่ามันคงเป็นวิถีชีวิตส่วนหนึ่งของพวกเค้า ก็เลยแซวไปว่า สงสัยต้องสมัครเอ็มบ้างแล้ว จะได้เข้าไปตรวจดูว่าใครไม่ทำงานและมัวแต่เอ็มอยู่บ้าง  นศ.ก็ยังบอกว่า ถ้าเห็นอาจารย์เข้ามา พวกเราจะ appear offline กันไป หรือไม่ก็ทำเป็น busy กันใหญ่เลย

                    ได้ฟังพวกเด็กๆ พูดกันมาหลายต่อหลายหน จนทนไม่ไหว  อยากจะรู้ว่าโลกของนักศึกษาเค้าเป็นยังไง.. วันนึงอยู่กับแต๋มตามลำพังพร้อมเครื่องที่ว่าง ก็เลยให้แต๋มสมัครทิ้งไว้ให้  แต่ก็ยังใช้ไม่เป็น เพราะว่าไม่วัยสะรุ่นเท่าไหร่แล้ว แถมยังไม่รู้จักอะไรเลย ได้แต่ add email address ของนศ.แต่ละคนไว้  แต่ก็ตั้งใจว่า ไงก็จะลองดูซักตั้ง

                   สองวันต่อมา พอ online ไว้  จู่ๆ ก็มีเสียง “ติ๊ง” พร้อมปรากฏข้อความประมาณเนี้ยะ:

                   อาริตากำลังจะลงจอแล้ว...ฯลฯ says:

                   สวัสดีค่ะ

                   เฮ้ย  ใคร อะไรกันเนี่ย  ใครมาคุยกับเราง่ะ  แล้วอาริตาอะไรเนี่ย คือใครง่ะ   โอ๊ย ไม่เอา ไม่เอาดีกว่า กลัวๆ เดี๋ยวเป็นใครอะไรก็ไม่รู้มายุ่งกับเรา  รีบออกดีกว่าๆ  ว่าแล้วก็รีบ sign out แทบไม่ทัน  เฮ้อ โล่งใจไปที....

                  วันรุ่งขึ้น เจอพวกเด็กๆ  บอกว่า เห็น Konnarak (ชื่อที่ใช้เรียกกันในกลุ่ม) on เมื่อคืน แล้วอาจารย์ทำไมไม่ตอบล่ะคะ

                  หา...นั่นคือพวกเราเองเหรอ อ้าว ไม่รู้นี่นา  ไม่เห็นมีชื่อใครซักคน มีแต่อาริตากำลังจะลงจออะไรก็ไม่รู้  จารย์ก็กลัวน่ะสิ นึกว่าเป็นคนไม่รู้จักที่ไหน  ที่แท้เป็นพวกเราเหรอ  แล้วคราวหน้าจารย์ต้องทำไงล่ะ

                 อาจารย์ก็แค่ตอบรับ แล้วก็คุยกันได้เลย...

                ...อ้าว เหรอ  เชยซะไม่มี  …

                พอรอบหน้าตั้งตัวได้แล้ว  ก็เลยตั้งรับพอนักศึกษาทักมา  ก็เลยคุย  พอเข้าบ่อยๆ เข้า ถึงได้เข้าใจว่า เราสามารถจะใส่ personal message line ให้มันปรากฏแทนชื่อ address ได้ ไอ้ที่ “อาริตากำลังจะลงจอ” นั่นก็คือ message line อันนึงนั่นเอง อู๊ย  กว่าจะเล่นเป็น

                ตอนหลังก็เลยแวะเข้าไป online คุยกะนักศึกษายามดึกบ้าง  ทำให้ได้รู้จักแง่มุมอื่นๆ ของนักศึกษาอีก  เช่น เบิร์ธ ชอบดูละครวันเสาร์อาทิตย์ (ฮ่าฮ่า ถ้าจารย์บี้มาอ่านเจอละก้อ..อิอิ..เบิร์ธตายแน่) , วันนั้นกิ๊ฟไม่ได้กินข้าวเย็นเพราะฝนตก ออกไปไหนไม่ได้,  แอ้ได้ถามความแตกต่างของศาสตร์แต่ละศาสตร์ทางเอ็ม, ปอได้ถามเรื่องการเก็บข้อมูล  ป้าบุษปวดหัว.. กระต่ายที่ปอเลี้ยงไว้ไม่สบาย...ฯลฯ

               และอีกหลายครั้งที่เราก็คุยเล่น ให้กำลังใจมั่ง แซวมั่ง ซาบซึ้งกันมั่ง ไปตามเรื่อง  แถมแอบ save gif ต่างๆ ที่เค้าใช้คุยกันไว้เพียบ  ขนาดว่าวันนั้นคุยกับเพื่อนเก่าสมัย ป.ตรี  เพื่อนซึ่งมีแต่ตัวอักษรธรรมดายังต้องนั่งตาลายกับ gif ทั้งหลายของเราเลย (ภูมิใจๆ)

                    วันก่อนคุยพร้อมๆ กันทีเดียว 7 คน เล่นเอาป้าบุษ พี่แอ็ม ปอ ตาลายไปเลย  แต่คนแก่อย่างเรา กลับไม่ยอมเดี้ยงแฮะ..เถอะน่า ไหนๆ จะใช้ภาษา M สื่อใจกับนักศึกษาแล้ว ก็ต้องตามเค้าให้ทันให้ได้จิ๊....