ฉันชื่อบุษบา (~หน่า นา หน่า น๊า~) ^[C]

เย้ เย้..วันนี้ป้าบุษสอบจบแล้ว..

                        ยังจำป้าบุษได้มั้ยคะ คนที่ตอนนั้นเขียนบทอภิปรายผลไม่ออกน่ะค่ะ แล้วก็เลยต้องใช้กระบวนการถอดความรู้ของตัวเองออกมาน่ะค่ะ (บันทึกนี้ค่ะ) วันนี้ป้าบุษสอบจบแล้วค่ะ เมื่อเช้านี้ ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีกับกระบวนการสอบเข้มข้น เพราะคณะกรรมการสอบมีคำถามดีๆ ที่ช่วยสร้างกระบวนการเรียนรู้รอบสุดท้ายให้กับป้าบุษก่อนจะจบไปเป็นมหาบัณฑิต ม.อ.ที่สมบูรณ์

                        วันนี้ก็เลยได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างค่ะ ท่านอาจารย์ รศ.ดร.รพีพรรณ สุวรรณณัฐโชติ เป็นประธานกรรมการสอบ ได้เรียนรู้สิ่งที่ดีจากอาจารย์ค่ะ คือทั้งๆ ที่อาจารย์ท่านเป็นผู้ใหญ่กว่า แต่ท่านก็ให้เกียรติและให้กำลังใจกับนักศึกษา และยังแถมเลยมาให้กำลังใจกับอาจารย์ที่ปรึกษาด้วย เช่นเดียวกับอาจารย์ประกอบ มณีโรจน์ ศึกษานิเทศก์ชำนาญการพิเศษ 9 (ขออภัยหากเรียกตำแหน่งท่านไม่ถูกต้อง) ซึ่งท่านก็บอกว่า มาช่วยตั้งคำถามให้นักศึกษาเกิดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของมหาบัณฑิต   ในขณะที่ทั้งสองท่านเห็นว่ามีสิ่งใดที่จะปรับปรุงแม้เป็นเรื่องเล็กน้อยเพียงใด ท่านก็ไม่มองข้ามไป เพราะบอกว่าอยากให้วิทยานิพนธ์ออกมาอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด ดีจังเลย..

                        เมื่อสอบเสร็จ ตอนบ่ายซี่ซี่น้องๆ ก็มีรายงานความก้าวหน้าวิทยานิพนธ์กันด้วย พอเสร็จกระบวนการทั้งหมด เราก็มาสรุปการเรียนรู้กัน ให้ป้าบุษสะท้อนตัวเองด้วย ว่าวันนี้ที่ในการสอบ ทำได้ดีหรือยัง มีอะไรที่ยังต้องปรับปรุงบ้าง เพราะการเรียนรู้ไม่ได้สิ้นสุดลงเมื่อสอบวิทยานิพนธ์ผ่าน  แต่เค้าควรเรียนรู้อย่างต่อเนื่องและปรับปรุงพัฒนาตนเองต่อไป และซี่ซี่น้องๆ ก็มานั่งมองและสะท้อนตัวเองด้วยเช่นกัน

                        ป้าบุษมีสิ่งหนึ่งที่อาจารย์ที่ปรึกษามองเห็นว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ ก็คือ ป้าบุษเคยมานั่งร้องไห้กับอาจารย์ว่าไม่อยากเข้าชุมชน เพราะคิดว่าตัวเองเป็นคนที่เข้ากับคนยาก และเคยขอร้องว่าจะไม่ทำวิทยานิพนธ์ที่เกี่ยวกับชุมชนได้มั้ย รวมทั้งป้าบุษสะท้อนว่าตัวเองไม่ค่อยชอบเข้าสังคมด้วย ไม่ใช่แค่เฉพาะกับชุมชนเท่านั้น (แฮ่ะๆ ดูเหมือนซี่ซี่ของ Kon1Kon มักมีอาการเดียวกันอยู่เรื่อยเลยนะคะ ^_^ คือมีเงื่อนไขโน้นนี้อยู่เรื่อยๆ)  วันนั้นก็ได้นั่งคุยเปิดใจกันยาวอยู่ คือมันก็นานมาแล้วเหมือนกัน (ประมาณต้นปี 49 จำไม่ได้แล้วค่ะ ว่าให้กำลังใจอะไรไป แต่ดูเหมือนจะ counseling กันไปเกือบสามชั่วโมง)  ในที่สุดป้าบุษก็พร้อมลุย

                        พอมาวันนี้ ป้าบุษก็เลยสะท้อนตัวเองว่า นิ่งขึ้นมาก มั่นใจในตัวเองขึ้นมาก ที่สำคัญคือป้าบุษไม่กลัวการเข้าชุมชนอีกต่อไปแล้ว แถมได้ผ่านการอยู่กับชุมชนที่ชัดเจนในเรื่องอุดมการณ์มาได้โดยชุมชนพอใจ (ชุมชนลำสินธุ์ จังหวัดพัทลุงค่ะ) นี่อาจจะเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่สำหรับ Kon1Kon รู้สึกภูมิใจกว่าการสอบวิทยานิพนธ์เสร็จ เพราะมันหมายถึงการที่ป้าบุษได้เอาชนะจุดอ่อนในตัวเองได้ นับว่าเป็นก้าวใหญ่ก้าวหนึ่งในชีวิตของเค้า..เป็นกระบวนการชีวิตที่สำคัญ..

                        เราก็หมดหน้าที่ในการให้คำปรึกษาวิทยานิพนธ์ไปอีกหนึ่งคน... แต่หน้าที่ของความเป็นครูคงไม่สิ้นสุดอยู่เพียงนี้ เพราะเราก็ยังคงเฝ้ามอง ลุ้น และพร้อมจะช่วยเหลือในก้าวต่อๆ ไปของชีวิตของเค้าอีก..

ดีใจด้วยนะจ๊ะ คุณบุษบา ศรีเทพ.. ป้าบุษของเรา