ARR..today

ถามตัวเอง...วันนี้ดิฉันทำอะไรบ้าง?

เริ่มต้นวันด้วยการเดินไปคณะวิทยาศาสตร์...จะทำบัตรสมาทการ์ด..เขามาบริการที่คณะวิทยาศาสตร์ไม่สำเร็จเพราะไม่ทันเวลา มีประชุมเช้า?

ประชุม SAR กองการเจ้าหน้าที่ ที่มีคุณ ต้นสารภี QMR ของกองเตรียมแผนงานไว้เป็นอย่างดี ทีมกรรมการเพียงแต่ให้ความเห็น..ส่วนการ Lead เป็นเรื่องของ QMR ...

กำลังประชุมๆ มีประเด็นเรื่องราว การจัดการความรู้ในกองซึ่งทำปีนี้ก็เหมือนปีเดิม...ดิฉันนึกขัดใจ..เมื่อเกี่ยวข้องก็จงแสดงความเห็นกันหน่อยดีกว่ารู้สึกแล้วนั่งเฉยๆ วิธีการสื่อสาร..สำหรับทุกๆคนเป็นเรื่องสำคัญ ทำให้คนรักคนเกลียดได้ในพริบตาทีเดียว แต่ถ้าสื่อสารอ้อมๆ ก็ไม่รู้เรื่องกัน

สิ่งที่พูด
"... อยากทำให้ดีกว่าเดิมไม่พอใจที่จะทำเหมือนเดิม..แน่หล่ะทำเหมือนเดิมก็เขียนรายงานได้...เพราะเราเขียนเก่ง..แต่ไม่พอใจที่จะทำแบบเดิมอยากให้มีแผนก่อนไม่ใช่ทำๆ แล้วมาเขียนแผนลากโยงเรื่องราว ทำให้เหนื่อยต่อการเขียนทีหลัง"  แบบที่เราคุ้นๆ กันที่เขียนยากเย็นคือไม่มีเนื้อในแต่พยายามลากสิ่งที่มีอยู่ให้เข้าเรื่อง

นี่พูดแบบอารมณ์ดีนะ พูดออกไปแล้วยังฉุกคิดว่าพูดแรงไปหรือเปล่าเรา....มีวิธีพูดที่ดีกว่านี้อีกมั้ยไม่รู้มีคนโกรธไปอีกกี่คน..งานนี้ได้แต่เอาเจตนามาหักล้าง...เจตนาดีซะอย่างอย่ากลัว หลายๆครั้งที่การพูดทำให้ผู้พูดไม่สบายใจ..โดยปกติแล้วดิฉันเป็นคนคิดอย่างไรพูดอย่างนั้น reaction อย่างนั้นตรงๆ (ซึ่งไม่ดีที่สุดค่ะ)

เสร็จจากประชุม QMR กองฯ

ทั้งทีมไปกินข้าวกับเจ้านายเลี้ยงปีใหม่...ท่าน ผอ.และ ท่านรองอธิการ งานนี้ได้เลี้ยง เจ้านายเก่า (คุณประพจน์ไปด้วย) เป็นสิ่งที่เราพอจะดูแลกันได้นอกจากส่งงานที่มีคุณภาพให้กันและกัน รับผิดชอบงานร่วมกัน

บ่ายกับมาเร่งงานให้ update วิทยากรให้ที่ประชุม ทปอ. งานนี้ด่วนมากแต่จัดการได้ เห็นครั้งแรก..งง..งง...แบบนี้อีกแระ!
ไม่มีประโยชน์ที่จะทำเป็นงง ไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่ทำ  ติดต่อประสานงานเจ้าของเรื่องขอให้ส่งข้อมูลให้ทัน ก่อน 18.00 น. today

ผ่านเรื่องที่ค้างคามาหลายวันถึงหลายวันมาก...เนื่องจากไม่ได้นั่งโต๊ะผ่านงานหลายวัน

คุยกับกองอาคารสถานที่เรื่องโครงการนอกแผน ..แต่ขอใช้เงินจำนวนมาก หาข้อสรุปที่ทำได้และไม่ยากไม่เบื่อหน่ายในระบบ...ที่จะช่วยกันทำงานให้มหาวิทยาลัยต่อไป...

น้องเขียนโครงการพัฒนางาน..ไม่ถูก..นั่งคุยกันอยู่พักใหญ่แบบแนะนำเธอบ่นกระปอดกระแปด..ว่าทำไมหัวหน้าไม่ใช้คนที่ถนัดเขียนให้เขียนให้ทำ..ดิฉันบอกเธอไปว่าบางอย่างที่ไม่ถนัด...ไม่ชอบก็ต้องทำเพราะหัวหน้าอยากให้เราเรียนรู้ อยากให้ทำเป็น ลองมองมุมนี้จะได้สบายใจและมีความสุขในการทำ..ก็ไม่รู้ว่าเธอจะคิดได้อย่างนั้นหรือเปล่า

วันนี้รับลูกกลับบ้านตอน 2 ทุ่ม

จู่ๆ เจ้าตัวเล็กก็พูดว่า...เรียนพิเศษมากจนไม่มีเวลากอดกันเลย...เวลาแปมอยากกอดพ่อไม่ให้กอดเวลาแปมไม่ให้พ่อก็จะมาขอกอด 

ทำไมพูดถึงกอด..ปกติหนูไม่ชอบใครใครกอดนี่คะ ดิฉันสงสัย แล้วเวลากับกอดเกี่ยวกันตรงไหน? บอกแม่หน่อย

เกี่ยว...เวลาลูกอยากอุ่นก็ไม่มีใครว่าง...เวลาลูกไม่อยากอุ่นก็มาขออุ่น
ลูกชอบกอด..แต่ลูกก็ต้องยอมด้วย...เธอยังคง..งอน..ง่อน..อ้อน..ขอให้กอดเธอเดี๋ยวนี้ไม่รู้อารมณ์ไหนของเธอ

งั้นจอดรถกอดสักแป๊บเอามั้ยดิฉันบอกเธอ..แต่มันมืดแล้วแม่กลัวให้ถึงบ้านก่อนนะ  ถึงบ้าน...ดิฉันตั้งท่าจะกอดเธอกลับบอกว่าลูกหายแล้ว..ไม่ให้กอดแล้ว..อยากเล่น (นิสัยนี้ คุ้นๆ)

สำหรับดิฉันแล้ววันนี้ยังมีอีกงานที่ต้องส่งมอบให้ท่านรองฯ พรุ่งนี้เช้าดิฉันเก็บกลับมาทำต่อที่บ้านเขียนมาถึงตรงนี้ทำให้คิดถึงคุณหมอกิตติ ลิ่มอภิชาต(อดีตท่านคณบดีคณะแพทย์ศาสตร์) ท่านบอกว่าพวกที่ชอบหิ้วงานกลับบ้านคือพวกทำงานไม่เป็น...

เป็นอีกหนึ่งวันที่อยากทบทวนตัวเอง

วันนี้ปากไม่ดี
วันนี้ได้ทำอะไรน่ารักๆ สุขสันต์วันเกิด to my boss.
วันนี้ได้แนะนำ น้อง
วันนี้เพิ่งจะรู้ว่า...เจ้าแปม..ก็ชอบให้กอดเหมือนกัน...

สิ่งดีและสิ่งไม่ดี..ปนกันในแต่ละวัน
ขึ้นอยู่กับเราจะเรียนรู้อะไรจากมันได้บ้าง