นิทานเรื่องขี้ ขี้ กับความรับผิดชอบ

       นิทานเรื่องนี้สร้างจากเค้าโครงเรื่องจริง เช้าวันหนึ่งผมได้เดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปปัสสาวะ ผมเริ่มได้กลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยมา ซึ่งกลิ่นมันแรงมากผิดปกติจึงเหลียวหลังไปมอง โอ้วพระเจ้า ขี้ใครวะ !!! ลองจินตนาการณ์ไปพร้อมกับผมนะครับ ภาพที่เห็นคือมันวางกองอยู่ข้างโถชักโครกทางซ้ายมือออกจะเปียกซักหน่อย รอบๆเจิ่งนองไปด้วยน้ำ  หลังจากนั้นก็ไม่มีใครใช้ห้องน้ำนั้นอีกเลย สุดท้ายแม่บ้านใจดีก็มาทำความสะอาด

       เหตุการณ์นี้มีผู้ต้องสงสัยสองคนด้วยกัน คนแรกเป็นชายวันกลางคนซึ่งให้ปากคำว่าพบเด็กน้อยวิ่งออกจากห้องน้ำ ส่วนอีกคนเป็นเด็กน้อยยังไม่ได้ให้ปากคำเลยตกเป็นจำเลยไปโดยปริยาย จากวันนั้นมาถึงวันนี้ตอนเที่ยงวัน เด็กน้อยเมื่อเห็นหน้าผมเขารีบวิ่งมาหาทั้งที่ผมยังไม่ทันจะถามอะไรเลย น้านุ น้านุ ผมเป็นคนทำเองครับ แล้วตามด้วยเสียงหัวเราะ อิอิ ผมก็ตอบกลับไปว่าดีมากลูกผู้ชายทำผิดต้องยอมรับผิด หลังจากนั้นเข้าสู่กระบวนการซักถามว่าทำไมต้องขี้ที่พื้น เด็กน้อยตอบพยายามนั่งแล้วครับแต่ไม่ถนัด (มันก็สูงไปจริงๆ สำหรับเด็ก ป.1) ผมก็ตอบกลับไปว่าวันหลังถ้าขึ้นไม่ได้ก็ให้คนอื่นช่วย วิ่งมาบอกน้านุก็ได้ แต่มันไม่จบแค่นั้นครับ เด็กน้อยได้ตอบกลับมาว่าเขาพยายามที่จะแสดงความรับผิดชอบโดยการฉีดน้ำไล่มันแต่มันก็ไม่ขยับ อิอิ เลยจะหยิบมันกลับขึ้นไปในที่ที่มันสมควรจะอยู่แต่มันกลับหยิบไม่ขึ้นเสียแล้ว ฮ่า ฮ่า เด็กน้อยหัวเราะ

       เด็กน้อยผู้นี้เป็นลูกผสมครับคือถูกสั่งสอนและเรียนรู้จากผู้ใหญ่หลากหลาย (ส่วนใหญ่ก็น้าๆ เพื่อนพ่อเขานี้เหละช่วยกันเลี้ยง) ไม่ได้รับจากครอบครัวเพียงอย่างเดียว จึงทำให้เขาค่อนข้างจะมีความคิดแบบมีเหตุมีผล "ความคิดผมเด็กคนนี้ต้องเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้แน่นอน เป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบ ต่างกับผู้ใหญ่สมัยนี้บางคนทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด ซ้ำร้ายไปกว่านั้นยังป้ายความผิดให้ผู้อื่นอีกต่างหาก"

       นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “กำขี้ไม่ได้ดีกว่ากำตดนะครับ” ฮ่าฮ่า