ความมืด

เราออกเดินทางไปภูเก็ตตอน 2 ทุ่มของคืนวันศุกร์ที่ผ่านมา  เป็นการเดินทางในยามค่ำคืนที่มืดมิด  การเป็นผู้นั่งทำให้มีเวลาเพลิดเพลิน ชมธรรมชาติเป็นเงาตะคุ่มๆ ข้างทาง  ทำให้เรียนรู้ทำความรู้จักกับความมืดได้ดีอีกระดับหนึ่ง

ถนนเส้นทางเข้าสู่ตรัง คด โค้ง วกวน เห็นแสงไฟลิบๆ ของรถที่สวนมา ต่างขับด้วยความเร็ว เพื่อเร่งรีบไปถึงที่หมายของแต่ละคน  เส้นทางตรังสู่กระบี่ ถนนกำลังทำใหม่   เป็นทางเบี่ยงเล็กๆ ที่มืดมิด ทำให้คนขับต้องชะลอความเร็ว  ความมืดที่เรามองไม่เห็น ทำให้คาดเดาไม่ได้ว่าถนนเบื้องหน้าเป็นเช่นไร ทำได้เพียงไม่ประมาทค่อยๆ คืบคลานไปเท่าที่แสงไฟหน้ารถจะส่องระยะถึง

การเดินทางในความมืดกว่า 6 ชั่วโมง ทำให้สนิทสนม คุ้นเคยกับความมืดมากขึ้น  แค่มองไม่เห็นใช่จะน่ากลัว แต่เรามักจะกลัวอะไรที่มองไม่เห็น ทั้งที่เราต้องพบเจอกับความมืดทุกค่ำคืนมาชั่วชีวิตเรา  เมื่อเริ่มตีสนิทกับความมืด เราเริ่มเห็นว่า เส้นกลางถนนสีขาว  และเส้นขอบข้างทางคืนนี้เด่นชัด สว่าง กว่าตอนกลางวัน เป็นเส้นที่เป็นสัญญาณนำทางให้รถขับเคลื่อนทะยานไป  ถนนบางช่วงพึ่งทำเสร็จใหม่ๆ ยังไม่มีเส้นตัดสีขาว ทำให้ขับรถยากขึ้น  ด้วยไม่มีเส้นแบ่งถนน  แสงไฟริบหรี่จากบ้านเรือนที่ขับผ่าน ชวนมองแล้วทำให้ใจล่องลอยในเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามา 

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเอ็นดู ความมืด  จู่ๆ เรื่องราวของความมืด ก็ทำให้เราระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความขบขัน เอ็นดู  ทุกเรื่องราวที่ผ่านมา ล้วนเป็นบทเรียนที่ทำให้ใจเราเรียนรู้ที่จะอยู่กับทุกเรื่องราว ไม่ว่าจะมืดหรือสว่างอย่างมีความสุข   เราพึ่งเข้าใจว่า ต้องไม่ปล่อยให้ความมืดมิดที่ไม่เคยมองเห็นตัวเอง มาทำลายความสุขของตัวเรา

คืนนี้พวกเราพักที่ หลับสบายเฮาส์  เป็นโรงแรมเล็กๆ สะอาด ราคาไม่แพง ห้องพักค่อนข้างทันสมัย ในเกาะภูเก็ต เป็นการเดินทางที่คุ้มค่า ทำให้เราเข้าใจในสิ่งที่ยังไม่เข้าใจ  เข้าใจในสิ่งที่เคยทำให้ชะงัก  ขอบคุณความมืด ขอบคุณด้วยหัวใจจริงๆ 555555