การเรียนรู้: ตนเตือนตนไม่ได้ ใครจะเตือน

วันหยุดยาว 4-6 เมษายน 2558 นี้ ผมไปอยู่ที่สนามเทนนิสเทศบาลเมืองหาดใหญ่เสียเป็นส่วนใหญ่ ก็ไปชม ไปเชียร์ ไปหาเพื่อนเก่าและใหม่ และไปเรียนรู้

การวางแผนใช้ชีวิตในวันที่ต้องทำงานน้อยลง ในอนาคตอันใกล้นี้ แต่ยังคงต้องมีกิจกรรมที่ท้าทายของชีวิตอยู่นั้น กิจกรรมหนึ่งที่ผมวางแผนไว้คือการได้เล่นเทนนิส

ยิ่งเป็นเห็นนักเทนนิสอาวุโสอายุ 71 ปี ยังครองแชมป์ประเภทคู่อายุรวมกัน 120 ปี ได้แล้ว ยิ่งมีแรงบันดาลใจ เพราะท่านยังวิ่งได้คล่องแคล่ว ตีบอลได้แม่นยำ ได้น้ำหนักดีเหลือเกิน อีกทั้งกิจกรรมนี้ยังหาเพื่อนใหม่ได้ง่าย ครั้งนี้ก็พบท่านที่มาแข่งจากศรีราชาและกรุงเทพฯ อีกด้วย และไปกินมื้อเย็นด้วยกัน

วันจันทร์ที่ 6 เมษายน ผมแวะไปดูการแข่งประเภทเดี่ยวของเยาวชน มีนักกีฬาคนหนึ่งเล่นได้ดี นำไปถึง 5-1 เกมแล้ว แต่ไม่สามารถคุมอารมณ์ได้ แพ้เซตแรกไป 5-7 และเซตที่สองไปอีก 0-6 ทั้ง ๆ ที่มีฝีมือไม่ได้ด้อยกว่าเลย คำกลอนสอนใจบทนี้เลยโผล่ขึ้นมาในความคิดโดยบังเอิญ 

ตนเตือนตน ของตน ให้พ้นผิด

ตนเตือนจิต ตนได้ ใครจะเหมือน

ตนเตือนตน ไม่ได้ ใครจะเตือน

ตนแชเชือน ใครจะเตือน ให้ป่วยการ

 

ก็ลกดีที่คติบางประการที่ไม่ได้นึกถึงมาก่อนมักโผล่ขึ้นมาเอง และนี่คือความเป็นจริงที่มนุษย์เรามักจะไม่ยอมรับฟังความเห็นของคนอื่นง่าย ๆ แต่ต้องผ่านการคิดใคร่ครวญของตัวเองจึงจะยอมรับ และคำกลอนนี้บอกว่าเราต้องเตือนตัวเองอยู่เสมอ เช่น ในช่วงสงกรานต์นี้ ผมคงต้องขับรถยนต์อย่างระมัดระวัง เตรียมการใช้เวลาในการเดินทางให้มากขึ้นกว่าปกติ และอย่าหงุดหงิด โมโห กับสถานการณ์ที่ไม่เป็นใจ

ตนก็ยังเป็นที่พึ่งของตนอยู่ดีละครับ

ผม..เอง (แมวเตือนตนเอง)