สังคมมิติเดียว

สังคมไทย ๆ 

เมื่อวาน 2 ก.พ. 2560 ได้ลองแวะไปหาอาหารญี่ปุ่นเจ้าใหม่ Hokkaido Sushi in the garden สุดซอยประชายินดี 1 ใกล้ม.อ. จากคำแนะนำของเพื่อน

ร้านก็ตกแต่งดี แต่สิ่งที่พบคือมีโต๊ะใกล้ ๆ โต๊ะหนึ่งมีลูกค้าเป็นเพศหญิง 6 คน คุยกันเสียงดังมาก ดังจนผมเกือบจะถามเจ้าของร้านไปว่าลูกค้ากลุ่มนี้เป็นเจ้าประจำหรือเปล่า (จะได้ไม่แวะมาอีก)

อย่างที่เราพบเห็นกันก็คือ ในร้านอาหารญี่ปุ่นส่วนใหญ่ ลูกค้าจะนั่งกินกันแบบเงียบ ๆ รักษาความสงบ คุยกันเบา ๆ เกรงใจที่จะรบกวนผู้อื่น

ผมมีความรู้สึกว่าสังคมไทยเป็นสังคมมิติเดียว คือเอาใจตนเองเป็นที่ตั้ง ไม่ค่อยจะดูแลคนอื่น เช่น การขับรถยนต์มีน้อยกว่า 50% ที่จะคอยให้สัญญาณไฟเลี้ยว เพื่ออำนวยความสะดวกแก่เพื่อนผู้ร่วมใช้ถนน

การหยุดรถยนต์เพื่อให้คนเดินเท้าข้ามก็เช่นกัน น้อยครั้งจะได้รับสัญญาณแสดงความขอบใจ ซึ่งก็อาจบอกว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องหยุด ไม่จำเป็นต้องแสดงการขอบคุณก็ได้

การขับขี่ย้อนศรผิดกฎระเบียบยังมีอยู่เป็นประจำ ถนนที่มีป้ายห้ามจอดรถยนต์ตลอดแนวก็ยังมีรถยนต์จอดเต็มแนวเหมือนจอดได้เป็นปกติ

การเข้าลิฟท์ ก็จะมีผู้อยากรีบเข้าก่อนที่จะรอให้ผู้อยู่ในลิฟท์ออกมาเสียก่อน และที่เห็นเป็นประจำก็คือ พอเข้าได้ก็จะรีบกดปุ่มให้ลิฟท์ปิดโดยเร็วทันที แทนที่จะรอให้ผู้อื่นได้อาศัยไปในคราวเดียวกัน

สังคมเมืองพุทธ แต่ไม่ค่อยคำนึงถึงผู้อื่น สังคมพุทธแต่เชื่อในไสยศาสตร์ ขอหวยขอเบอร์กันทั่วบ้านทั่วเมือง 

เราเป็นสังคมที่มีมุมมองมิติเดียว? เราพึงพอใจที่จะอยู่ในสังคมแบบนี้? สังคมที่ประกาศว่าเป็นสังคม "พหุวัฒนธรรม" แต่การปฏิบัติใช้มุมมองเพียงหนึ่งเดียว

ผม..เอง (แมว 61+)