จากความภูมิใจกลับกลายเป็นความกังวล!!!

ช่วงเวลาที่ลูกชายคนโต อายุ 6 ขวบ จบจากชั้นอนุบาล 3 เข้าสู่ชั้นประถมศึกษา คุณพ่อและคุณแม่พยายามทุกวิถีทางให้ลูกชายคนนี้สอบเข้าโรงเรียนที่คิดว่าดีที่สุดใน อ.หาดใหญ่

ให้ลูกอ่านหนังสือโดยคุณแม่เป็นคุณครูสอนติวให้เองทั้งๆ ที่ไม่มีแนวเลยว่าข้อสอบจะออกมาแนวไหน ส่งเรียนพิเศษเพื่อสอบเข้าเรียนต่อ... จนลูกสามารถสอบผ่านได้เข้าเรียนในโรงเรียนที่     คุณพ่อคุณแม่ตั้งใจไว้

ความรู้สึกตอนนั้น คุณพ่อและคุณแม่ดีใจสุดๆ

  แต่ไม่ใช่แค่การสอบเข้าเท่านั้นที่พิสูจน์ว่าลูกจะสำเร็จ การเริ่มเข้าเรียนในโรงเรียนใหม่ หลักสูตรใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ เพื่อนใหม่ ทุกอย่างใหม่หมด ยิ่งทำให้คุณแม่อย่างฉันกังวลมากกว่าการสอบเข้าเป็นไหนๆ

การเรียนของเด็กสมัยนี้ทำไมมันยากจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือ การบ้าน ไม่เหมือนกับสมัยก่อนที่ตัวเองเรียนผ่านมา... สมัยก่อน ไม่มีการติว ไม่มีเรียนพิเศษ เราก็เรียนเอง ทำการบ้านเอง โดยที่คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องมามีบทบาทเหมือนรุ่นลูกของตัวเอง

วันนี้ คุณแม่สามารถเข้าระบบเพื่อดูผลสอบเก็บคะแนนของลูกชายได้ ในใจเต้นรัว ไม่เป็นจังหวะ เพราะกลัว ไม่รู้ว่าผลสอบของลูกจะเป็นยังไงบ้าง?

ผลสอบออกมาก็ไม่ได้ทำให้คุณแม่ผิดหวังหรือสมหวังดั่งตั้งใจ ผลสอบออกมามีทั้งได้คะแนนเต็ม และสอบไม่ผ่านในบางรายวิชาที่ลูกอาจจะไม่เข้าใจหรือไม่พร้อมในการสอบ

ตอนนี้เริ่มเกิดคำถามกับตัวเองว่า “คุณแม่กังวลการเรียนของลูกมากเกินไปหรือเปล่า?”

จะเคี่ยวเข็ญกับเด็กแค่ 6 ขวบมากเกินไปมั้ย

ในสังคมที่เรียนโดยแข่งขันกันอย่างจริงจัง ตั้งแต่เด็ก จากการพูดคุยกับพี่ที่คณะฯ ที่มีลูกชายเรียนโรงเรียนเดียวกัน เพื่อทำให้ตัวเองสบายใจขึ้นและเป็นการแลกเปลี่ยนข้อมูลกันว่าเรียนกันไปถึงไหน อย่างไร? และเพื่อนๆ ที่มีลูกในวัยเดียวกัน ทำให้ตัวเองรู้สึก “เราคิดมากไปนะ”

เป็นเพราะเราเป็นคนคิดมาก หรือเราตั้งความหวังกับลูกไว้สูงเกินวัยที่ลูกจะสามารถทำตามที่ใจเราต้องการได้  ฉะนั้นเราต้องเป็นคนที่คอยให้กำลังใจ เป็นแรงเสริมให้ลูกก้าวผ่านการเรียน และการสอบอันหนักหน่วงนี้ไปให้ได้อย่างมีความสุข ดีกว่าการมานั่งกังวลถึงคะแนน และผลการสอบ

ขอแค่ลูกมีความสุขกับสิ่งที่ลูกเรียน ลูกเล่น ตามวัยที่เหมาะสม และเป็นคนดีในสังคม น่าจะเป็นเหตุผลที่เพียงพอที่คุณแม่ต้องการ