กองการเจ้าหน้าที่ : ขยับ...ใช้ Platform เพื่อการสื่อสารในองค์กร

กองการเจ้าหน้าที่....โดยทีมวิชาการกองฯคุณนาวาคนนี้กล่าวลอยๆ ทำไมเราไม่เปิด train การใช้ blog ให้คนในกองหล่ะ...ตะโกนถามกันทีละคนสองคน...บางคนที่เขาไม่กล้าถามก็ทำไม่เป็นใช้ไม่ถูก..จริงสินะ..เราเป็นกองต้นเรื่องในการส่งเสริมเชียร์ให้เพื่อนใช้เราเองต้องกระดิกให้แรง เรียกว่าเป็น pirot หน่วยงานที่ใช้เขียนเล่าจากหน้างานจริง......ที่จริงแล้วหลายวันมานี่เราก็สอนกันแบบ เพื่อนช่วยเพื่อนข้างโต๊ะ...กันทุกวันอยู่แล้วไม่เป็นระบบนัก...ใครสนใจก็เรียกช่วย...หรือดิฉันสนใจใครก็ไปกระตุกให้เขียน.....

    จะสอนได้ ต้องมีคนใช้เป็น...ในกองมีหลายคนไม่มีปัญหา 
    จะสอนได้ต้องมีเครื่องคอมพิวเตอร์...มีสัญญาณอินเตอร์เน็ต
    จะสอนได้ต้องมีเวลา...การนัดหมายเวลา
ดิฉันจึงไม่รอช้า.....เขาบอกว่าตีเหล็กต้องตีกำลังร้อน กดโทรศัพท์หาห้องที่ศูนย์คอมพิวเตอร์....โชคเข้าข้างมีห้องว่างพอดีแต่ต้องเป็นพรุ่งนี้นะวันอื่นจะได้อีกที...ปลายเดือน พ.ย. โน่นแน่ะโอ๊ยทำไมนานขนาดนั้น...เอาหล่ะพรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้.....

ดิฉันออกแบบให้คนที่ใช้เป็นด้วยกันสอนกันเองช่วงแรกท่านผู้อำนวยการกองฯต้องแจ้งแถลงไขเราจะใช้ blog ไปเพื่ออะไรกัน...อีเมลไม่พอเหรอช่วงที่สอง สอนเปิด blog แนะเมนูหลักที่จำเป็นสำหรับการเริ่มใช้เมนูรองๆไปเรียนรู้กันเองและงานนี้มีของแถมคุณหยดน้ำคนนี้....จะช่วยสอนการตกแต่ง blog เพื่อสีสรรงดงาม...งานนี้ถ้าไม่มี blog ดิฉันมิสามารถรู้ได้เลยว่า...คุณหยดน้ำ...มีความสามารถอีกหนึ่งอย่างน่าทึ่งจริงๆ....(ที่ว่าน่าทึ่ง ก็เพราะดิฉันทำไม่เป็นค่ะ)...

สอนกันรอบนี้....มีหวังตรงและแอบหวัง......หลายประการ

หวังที่ 1 หวังจะให้เจ้านายสบายใจ ท่านรองอธิการบดี Boss ใหญ่ของเรากลับจากต่างประเทศเที่ยวนี้จะได้ยิ้มออกมิเสียแรงที่เที่ยวเล่าให้ใครต่อใครฟังทั่วว่าขอให้มาร่วมเขียนร่วมใช้.....ลูกน้องใกล้ตัวขยับเขียนกันขนาดนี้...

หวังที่2 หวังให้คนของเรามีการพัฒนาจนสามารถแนะนำหน่วยงานอื่นๆได้ ในคราวที่หน่วยงานใด...ขอให้เราไปช่วยสอน..เราก็จะมีคนรุ่นใหม่..คนหน้าใหม่บริการไปตามหน่วยงานเป็นการพัฒนาคนของเราอีกต่อหนึ่งในการเรียนรู้......(อย่าลืมขอให้ไปช่วยสอนนะคะ)

หวังที่ 3  หวังรางวัลปีละครั้ง....ว่าเราจะเป็นหน่วยงานที่ใช้ blog ในการถ่ายทอดแบ่งปัน...เพื่อการเรียนรู้...ดีเยี่ยม(ผิดกติกาหรือเปล่าเนี่ย...หากกองเราจะได้ขอคิดแบบเข้าข้างตัวเองนะคะว่าไม่น่าจะผิดหากคุณภาพของบันทึกเป็นตัวบ่งชี้...อิ...อิ....)

แม้จะเต็มไปด้วยความหวัง(สูง)แต่ทว่าชีวิตต้องอยู่ด้วยความหวัง...อย่าลืมนะคะ ชาวโลก...