ค่ายแรก 56

จากบันทึกแรก "ใครคือผู้ให้...." จนถึงวันนี้กว่า 5 ปี ที่เริ่มบันทึกเรื่องราวตามเด็กไปค่าย

วันอาทิตย์ที่ 16 มิถุนายน 56 ที่ผ่านมา เริ่มค่ายแรกของปีการศึกษาใหม่ "ค่ายครูสะตอ" ณ โรงเรียนบ้านหาร แถวบางกล่ำ ใกล้แค่นี้เอง เป็นค่ายเช้าไป เย็น กลับ

เป็นธรรมดาของนักศึกษากรรมการชุดใหม่ ที่เริ่มทำค่ายแรกๆ ด้วยอาการเกร็ง เครียด วิตกกังวล  และเคร่งครัดที่จะทำงานในหน้าที่ของตน  ฟังแล้วก็ดูดี สำหรับคนทั่วไป ที่เคร่งครัดทำงานตามหน้าที่ของตนได้ดีเยี่ยม

แต่มันแย่สำหรับการทำงานอาสาเพื่อคนอื่น งานอาสาสมัครเป็นงานทำฟรี อาสามาทำ ไม่ว่าจะมาด้วยเหตุผลอะไร การทำงานส่วนรวม ไม่ต้องเคร่งครัดในหน้าที่ของตนเพียงอย่างเดียว แต่ต้องช่วยกันทำงาน การทำงานตามหน้าที่เฉพาะตน ทำให้ค่ายขาดชีวิตชีวา ขาดอารมณ์ของค่าย

บางขณะที่บางหน้าที่ว่างงาน ก็เฉยเมยต่อหน้าที่ของเพื่อนที่ต้องล้างจานเพียงลำพัง ต่อให้ค่ายสำเร็จ ดูดี แต่เป็นความสำเร็จเฉพาะตน ไม่ใช่ความสำเร็จที่เกิดจากความร่วมมือร่วมใจ เมื่อได้เสพความสำเร็จนั้น ก็ลืมตัวคิดว่าตนคือผู้ให้ ที่เสียสละน่ายกย่อง จนลืมทบทวนตน ว่าใครกันแน่คือ ผู้ให้

ปีนี้มีนักศึกษามาร่วมเป็นกรรมการชมรมตั้งแต่ ปี2 ถึง ปี4 รวมกว่า 50 คน จากชมรมเล็กๆ มีกรรมการไม่เกิน 15 คน กลายเป็นชมรมใหญ่ อุ๊ยอ๊าย กว่าจะรอให้ครบองค์ประชุม ช่างยากเย็นเหลือเกิน

ยังจำ คำกล่าวที่รุ่นก่อนๆ เคยเขียนไว้

"ชมรมนี้ คิดการใหญ่ คิดสร้างคน คิดสร้างสังคม"

ไม่แน่ใจว่า กรรมการทั้ง 50 กว่าคนเคยรับทราบไม๊ ว่านักศึกษาตัวเล็กๆ รวมตัวกันคิดการใหญ่ อยากสร้างคนที่ดี อยากสร้างสังคมที่เอื้อเฟื้อ แบ่งปัน ต้องทำอย่างไร

การทำค่ายสร้างคน  แตกต่างกับทำค่ายสร้างอาคาร ค่ายสร้างอาคาร เอา อิฐ เอาทราย เอาปูน ไปผสม เพื่อก่อสร้างอาคารสถานที่ต่างๆ

แต่ค่ายสร้างคน ไม่มีวัสดุ อุปกรณ์ที่จะช่วยสร้าง นอกจากหัวใจ ความมุ่งมั่น การทำตนเป็นแบบอย่างที่ดีให้สังคม ช่วยกันริเริ่มกระบวนการจัดกิจกรรมที่บูรณาการ เล่น เพื่อเรียนรู้ ให้ผู้ร่วมกิจกรรม เรียนรู้สิ่งที่อยากบอกเล่าด้วยตนเอง และเกิดสำนึกอยากทำดีด้วยตนเอง เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ มองไม่เห็น

ต้องค่อยๆ ช่วยกันทำ ร่วมแรงด้วยความมุ่งมั่น ช่วยคนละเรี่ยวแรง พูดคุยเพื่อสร้างกระบวนการเรียนรู้ร่วมกัน ไม่ใช่ทำงานตามหน้าที่อย่างที่เป็นมา