กีฬาแห่งชาติ: ขอนแก่นเกมส์ 2

ชุมพร 12 มี.ค. 55

ผมคงอยากบันทึกว่า การร่วมเข้าแข่งขันบริดจ์ในปีนี้ ได้จบแล้วพร้อมกับข้อคิดที่ต้องนำไปปรับปรุงในครั้งต่อไป

ในเรื่องทักษะการเล่นนั้น เราก็เป็นรองอยู่แล้ว เพราะสนามซ้อมประจำนั้นอยู่ที่กรุงเทพฯ และสิ่งที่ทำให้เราเป็นรองมากขึ้นไปอีกก็คือการขาด partnership เพราะเราซ้อมกันน้อย เนื่องจากโปรแกรมแข่งขันเลื่อนมาเป็นเดือนมี.ค. ซึ่งก่อนหน้านี้นักกีฬาของเราก็มีงานประจำจนการซ้อมของเราเกือบไม่มีเลยในช่วง 4 เดือน ก่อนการแข่งขัน

โดยฐานะของนักกีฬานั้น การซ้อมเป็นความรับผิดชอบของนักกีฬา การจะมาบอกว่าไม่ได้ซ้อมนั้น ไม่ได้เป็นข้อแก้ตัวที่ดีนะครับ  และผมก็ไม่ได้อยากจะแก้ตัวด้วย เพราะในการแข่งขันก็มีแพ้-ชนะ  เป็นปกติอยู่แล้ว  เพียงแต่อยากบันทึกไว้เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดซ้ำขึ้นอีก

ความจริงผมก็พอใจในการแข่งขันครั้งนี้มากนะครับ เพราะเราก็ได้ทำได้ดีพอควร ในประเภททีมนั้นแม้เราจะได้ที่ 6 ในสาย แต่ก็ได้เล่นสนุกทุกรอบ และในประเภทคู่นั้น คู่หญิง และคู่ชายทั้ง 2 คู่ก็ได้เข้าไปเล่นในรอบสุดท้ายทั้งหมด แต่สภาพสมองเรายืนระยะยาวไม่ได้ สมองก็เหมือนกล้ามเนื้อเหมือนกันคือ ต้องออกกำลังกาย การต้องคิดอย่างต่อเนื่องประมาณ 8-9 ชั่วโมงต่อวัน มันล้ามากนะครับ เมื่อแข่งจบในแต่ละวัน เช่น วันหนึ่งแข่งจบ 2 ทุ่ม ผมเหมือนฟิวส์ขาด คือ อยากหลับให้เร็วที่สุด วันสุดท้ายแข่ง 8.30-19.00 น. หากไม่มีการซ้อมยาวๆ แบบนี้มาก่อน ผู้อาวุโสยืนระยะไม่ได้ครับ ช่วงหลังๆ คิดไม่ออกก็เล่นไปให้จบเท่านั้นเองครับ

เราคงต้องปรับเปลี่ยนกันใหม่ครับ ในปลายปีนี้มีการแข่งขันที่เชียงใหม่ เดี๋ยวเราก็คงต้องเตรียมแผนการซ้อมให้ดีกว่านี้แล้วครับ

ผม..เอง