หลงทิศ

อาการหลงทิศ หลายท่านคงเจอะเจออาการแบบนี้ หากเข้าไปในเมืองใหญ่ อย่าง กทม. ยิ่งว่าเราคนพื้นเพ เป็นคนต่างจังหวัด นาน ๆ ทีที่จะเข้าเมือง หากไม่มีเหตุจำเป็นจริง ๆ ก็ไม่อยากที่จะเข้าไป เพราะกลัวการหลงทิศ ทำให้สับสนมองไปทิศทางใด ๆ มันก็ใกล้เคียงกัน เพื่อไม่ให้เกิดอาการหลงทิศมันก็ต้องอาศัยเข็มทิศ หรือเดินตามร่องรอยผู้ที่รู้ทิศ อาการหลงทิศมักเจอในผืนป่าอันกว้างใหญ่ ไม่บ่อยครั้งมากนัก การหลงทิศอาจเจอะเจอในการบริหารงานด้วยเช่นกัน

การหลงทิศในแนวทางของการบริหาร หาความหมายยากสักนิด เพราะไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้ว่ามันหลงหรือไม่หลง มันต้องอาศัยระยะเวลา กับข้อเปรียบเทียบในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต เป็นสิ่งยืนยัน

แต่ถ้าหลงทิศ แบบเสียศูนย์ (สูญ) ไปแนวทางที่ย่ำแย่ อาการแบบนี้

ขออนุญาตแปลงความหมายมาจากสำนวนทางพุทธศาสนายกเอาข้อความบางช่วงบางตอนมาของคำว่า

อาการของการหลงทิศก็คือ คนผู้ไม่รู้อรรถ ไม่รู้ธรรม(ทำ) หรือไม่รู้เหตุ ไม่รู้ผลนั่นเอง จะเห็นได้ว่าคนเช่นนี้ มักเต็มไปด้วยกับดัก กล่าวคือ ในทางส่วนตัวเป็นคนที่ติดกับดักอยู่ในวังวนแคบ ๆ  มองทิศทางการขับเคลื่อนแบบเชิงรุกได้หรือไม่ เราไม่รู้ ถึงแม้ว่าจะทำได้ ขอใช้คำว่า"แต่" ไม่ถึงกับดีแค่พอทรง ๆ ไม่ว่าทางทฤษฎีหรือทางปฎิบัติหากทำไม่ได้ กลายเป็นปัญหาต่อส่วนรวมด้วย สามารถยับยั่งความสามารถในเชิงรุกได้ทุกเมื่อ ในทางส่วนรวมก็ทำให้สังคมเจริญช้าพัฒนาได้ยากอย่างยิ่ง

เขียนไปเรื่อย ๆเพื่อให้ครบองค์ประกอบของหน้าที่

กับการถูกครอบไว้ด้วยอะไรสักอย่าง มองแต่โลกภายในของตัวเองก็นึกว่าสวยงาม ไม่เห็นแสงไม่เห็นตะวัน เห็นแต่แสงหลอก ๆแค่ ภายใน ว่าตัวเราสวย ตัวเรางาม ตัวเรามีบารมี มีอำนาจ แบบนี้ยากที่จะเดินไปได้ด้วยดีแบบมีพัทธมิตรยืนเคียงข้าง