สายตาสั้นเป็นเหตุ

   ตลอด ตลอด และตลอด .... กับพฤติกรรมของปัญญานุชที่มองไม่ชัด (เพราะสายตาสั้น) แต่ก็ยังเชื่อมั่นว่าสิ่งที่ตนเองเห็นนั้นถูกต้อง (โดยไม่ปรึกษาเพื่อน)

   ทำไมน่ะเหรอค่ะ?....เหตุการณ์เพิ่งเกิดเมื่อกี๊เลยค่ะ สด ๆ ร้อน ๆ ต้องรีบเอามาเล่า (เดี่ยวอรรถรสในการพิมพ์ขาดหาย)...

   เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อกี๊ (เวลา 14.35 น.) อุโยะกับอิม (ปัญญานุช) ไปธนาคารกรุงไทย (ตรงถนนสามสิบเมตร) เพื่อไปจ่ายค่าลงทะเบียนเข้าร่วม "มหกรรมการจัดการความรู้ ครั้งที่ 4 ที่อิมแพค อารีน่า เมืองทองธานี" ไปถึงก็

• กรอกรายละเอียดในใบเอกสารที่ต้องการชำระเงิน
• กรอกเสร็จก็ต้องไปกดบัตรคิว

   ตอนกดบัตรคิวนี่แหละค่ะ ตอนสำคัญ...อิมเดินมุ่งหน้าเพื่อไปที่เครื่องกดบัตรคิว (อย่างไม่รอช้า ^^) เพราะอุโยะมัวเก็บของอยู่ เก็บเสร็จก็เดินตามไป...และแล้วอุโยะก็มีอาการงวยงงเกิดขึ้น - -ล พร้อมกับนึกในใจ เพราะไม้กล้าถามออกไป กลัวหน้าแตก ^^" ...(อิมมันจะเดินเลี้ยวไปทางขวาทำไม?...เครื่องกดบัตรคิวอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ...เอ!!! หรือมี 2 เครื่องหว่า?...- -ล)...

   แล้วขณะนั้นเอง...สายตาของอุโยะก็เหลือบไปเห็นที่เครื่องนั้น (เครื่องที่อิมเดินไปเพื่อกดบัตรคิว) เขียนว่า..."บันทึกเวลา"...ขณะที่มองเห็นเครื่องนั้นอยู่ เสียงนักศึกษาฝึกงานในธนาคารก็ดังขึ้นว่า..."อ๋อ...ถ้าจะกดบัตรคิว ต้องเชิญเครื่องทางนู้นนะคะ"(เครื่องที่อุโยะบอกว่ามันอยู่ตรงหน้า)...เอาแล้วไงแม่คุณ...สายตาสั้นมองผิดอีกแล้ว...ไม่มีถามซักคำ(ด้วยความมั่นใจว่าถูกแน่ ๆ)?...

   อุโยะเลยพูดออกไปว่า..."ฉันก็งงอยู่ตั้งนาน ว่าแกเดินไปเครื่องนั้นทำไม เครื่องกดบัตรคิวมันอยู่ตรงนี้ ไอ้เราก็นึกว่ามีอีกเครื่องนึง?"...พร้อมกับได้ยินเสียงของนักศึกษาฝึกงาน และพนักงานธนาคารหัวเราะ...

   เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ...ฮะฮะฮ่า...เจ้าอิม...ฉันเอาแกมาเผา...ทีหลังเห็นอะไรถามให้แน่ใจซะก่อน...เห็นนั่นเป็นนี่ ทักคนนู้นเป็นคนนี้...หน้าแตกหมอไม่รับเย็บนะ (แตกบ่อยจนเย็บไม่ถูก ฮ่าๆๆๆๆๆ *-*)...เรื่องขำ ๆ มาแซงเล่น ไม่ว่ากันนะเพื่อน